– सविन निरौला

गहिरो मनका भित्ताहरूमा
स्मृतिका छाया झल्किए,
हराएका आँसुका थोपा,
कतै गुम्सिएर टल्किए

कति दिन बिते, कति रात हराए,
कसैले नदेखेका ती आँसुका कथा,
मनको कुनामा बसेका साक्षी,
कहिल्यै नभनिएका ती व्यथा

हराएका आँसु त्यो नदी हो
जसले पखाल्छ आत्माको पीडा,
तर, बग्न नपाएको यो धाराले,
मनभित्रै छोडिदियो सान्निध्य।

आँखाले देखेका सपना,
हृदयले खोजेका बाटा,
हराएका आँसुका थोपामा,
थन्किएर बसेका ती कथा

कसैले सोध्न खोजेनन्
के लेखिएको छ मनको पानामा ?
के शून्य छ, के भरिएको छ ?
कसैले बुझ्न चाहेनन्

त्यो आँसु, जसले बोलेको थिएन,
तर बोलेको जस्तो लाग्थ्यो
त्यसले गाएको गीत,

जो कहिल्यै सुनिएन,
तर, सुनिएको जस्तो लाग्थ्यो।

हराएका आँसुहरु
शब्दहरूमा कैद भएनन्,
तर मनको पुस्तकालयमा,
सधैंभरि जीवित रहे।

यी आँसुहरू कुनै हार होइन,
बरु संघर्षको गाथा हुन्।
यी आँसुहरू कुनै कमजोरी होइन,
बरु शक्तिको स्रोत हुन्।

जसरी बादलले वर्षा गर्छ,
तर उही बादलले कहिल्यै देख्दैन,
त्यसरी नै यी आँसुहरूले बगाए,
तर, आफ्नै अर्थ कहिल्यै खोजेनन्।

यो कविता कुनै अन्त्य होइन,
हराएका आँसुहरूको आरम्भ हो।
यी आँसुहरू मनको गहिराइबाट,
नयाँ कथा लेख्ने सुरुवात हो।

***