– नन्दलाल आचार्य

“धुर्मुस दाइ, मेरो हात तिम्रो तातो आँसुजस्तो किन तातिएन ?” सुन्तलीको आवाज इमरजेन्सी वार्डको कोलाहलमा बिलायो ।

​धुर्मुसले एकटक लगाएर सुन्तलीलाई हेरे । झिल्के बल्बको प्रकाश, वर्षाले भिजेको माटोको गन्ध र छेउको मोनिटरको अस्थिर धड्कनले कोठाभित्रको वातावरणलाई अस्वाभाविक बनाएको थियो । सुन्तलीले उनको हात समाइन्, तर त्यो हात भने चिसो, पातझरले उजाडिएको हाँगोजस्तो लाग्यो ।

​सुन्तलीको स्वर हतास थियो, “तिम्रो अन्तिम आँसु त यति तातो थियो… अहिले यो हात किन हिउँजस्तो ?”

​धुर्मुसको मुस्कान कोठाको अँध्यारो कुनामा राखिएको झ्यालको प्रतिबिम्बमा मात्रै देखियो । त्यो मुस्कानमा एउटा पुरानो, थाकेको इतिहास थियो ।

​”मेरो भर त सुन्तली, मानिसहरूको अटुट विश्वास हो । तर त्यो विश्वासको इन्धन सकिँदैछ,” धुर्मुसले भित्तातिर हेर्दै भने, उनको आवाज कमजोर हुँदै गयो ।

​सुन्तलीले अत्तालिँदै उनको अनुहार हेरिन्, “तिमी त यहाँ छौ … हामीसँगै छौ, हैन ?”

​धुर्मुसले आँखा चिम्लिए, “म ? म त केही अघि नै गाउँका ती दुःख र सुखका कथा बोकेर ढल्केँ । तिमीले यहाँ देखिरहेको शरीर, केवल मानिसहरूको विश्वासले उभ्याएको एउटा ‘भरिया’ मात्रै हो ।”

​सुन्तलीले आफ्ना दुवै हातहरू हेरिन् । एक हातले चिसो शरीर छोएको थियो, अर्को हातले तातो आँसु पुछेको थियो । दुवै स्पर्शमा जीवनको फरक सत्य लुकेको थियो ।

​एकाएक ढोका फुत्त खुल्यो । बाहिर उभिएकी नर्सले घोषणा गरिन्, त्यसबेला उनको स्वरमा अनौठो विजयभाव थियो-
​”मनको इन्धन बल्यो, रातभरि मोनिटरमा धड्कन दौडियो, तर… बेड त खाली छ !”

***